ERJA

(er, arða, arinn), v.

1) to plough (erja jörð sína);

2) to scratch, scrape (hann lætr erja skóinn um legginn).

* * *

arði, pres. er, sup. arit: mod. pres. erjar, erjaði, 2 Tim. ii. 6; [A. S. erjan; Old Engl. to ear; cp. Lat. arare, Gr. ἀρουν]:—to plough; prælarnir skyldi erja, Landn. 35, v. l., cp. Fms. i. 240; eitt nes þat fyrírbauð hann at e., löngum tíma eptir örðu menn hlut af nesinu, Bs. i. 293; þér hafit arit með minni kvígu, Stj. 412: in the saying, seint sá man erja, he will be slow to put his hand to the plough, will be good for nothing, Glúm. 341.

β. metaph. to scratch; hann lætr e. skóinn um legginn útan, O. H. L. 45; kom blóðrefillinn í enni Ketils ok arði niðr um nefit, Fas. ii. 126.